HAN VOND HET ONRECHTVAARDIG DAT VOOR SOMMIGE MENSEN KANSRIJKE KANKERBEHANDELINGEN BUITEN BEREIK BLIJVEN VANWEGE DE HOGE KOSTEN
Met zijn overlijden in 2016 laat Han Heerkens (toen 58) een grote leegte na bij zijn vrouw, kinderen en andere geliefden. Maar zijn enthousiasme, hartstocht en ideaal om alle mensen met kanker een eerlijke kans op genezing te geven, blijven levend via zijn stichting Kans Tegen Kanker die fnanciële steun biedt als de zorgverzekering de rekening niet
vergoed. ‘De kosten mogen geen belemmering zijn.
Haar knusse woning staat vol foto’s van haar en Han. Gemaakt door een talentvolle vriendin, vertelt Yolande Heerkens (59). “Hij ging niet graag op de foto, maar begreep wel dat ik een paar mooie aandenkens wilde. Uiteindelijk zijn we een middagje samen op pad geweest en werd het een hele gezellige shoot. Ik ben blij met de foto’s. Hij staat er heerlijk ontspannen op; precies zoals hij was.” Ze pakt een van de lijsten op. Han kijkt helder de camera in. Zijn gespierde, gebruinde armen steken uit zijn opgerolde mouwen. Aan niets is te zien dat deze man ernstig ziek is. Han was iemand vol levenslust, vertelt Yolande. “Tot het laatst toe bleef hij actief voor zijn werk, zijn voetbalvereniging en zijn stichting. Een man een man, een woord een woord.” De emotie zit hoog als Yolande over hem praat. Emotie die ze vlak na Hans overlijden niet voelde. “Na de uitvaart zat ik op slot. Ik probeerde het overgebleven gat te vullen met werk en andere drukke dingen. Eind vorig jaar ging dat mis. Ik kreeg hartkloppingen, was doodmoe en somber. Het advies het rustig aan te doen bood ruimte mijn verdriet toe te laten. Mijn klachten verdwenen, maar ik zit nog midden in mijn rouwproces. Toen Han wegviel, was het alsof er iets van me werd afgescheurd. Ik moet mijn eigen identiteit zien terug te vinden.”
Chemo kan altijd nog’, die woorden van de oncoloog bemoedigden ons: er was tijd!
Chemo kan altijd
De diagnose kwam in 2011. Er bleek een tumor in Hans dikke darm te zitten en uitzaaiingen in zijn longen. “Han en ik waren in shock”, herinnert Yolande zich. “Volgens de artsen was hij niet meer te genezen. Maar meteen waren we ook strijdlustig. “Ik leg me hier niet bij neer”, zei Han.”Ondanks het vreselijke nieuws had Han ‘geluk’. “Vanwege de uitzaaiingen mocht hij eigenlijk niet geopereerd worden. Maar de primaire tumor blokkeerde zijn darm. Hij móest verwijderd worden wilde Han nog normaal kunnen eten.” De operatie slaagde en Han herstelde vlot. Volgens protocol moest hij zes weken later chemokuren ondergaan. Dan had hij misschien nog negen maanden tot twee jaar te leven. “Van de tussentijd maakten wij gebruik door een second opinion aan te vragen. In UMC Utrecht trofen we een fjne oncoloog die milder dacht over de behandeling. “Hoe voel je je?”, vroeg hij. “Ik voel me ft”, zei Han. “Misschien moet je de chemotherapie dan uitstellen. Zolang je geen klachten hebt van de uitzaaiingen is het niet nodig. Ga genieten en luister naar je lijf. Chemo kan altijd nog.” De woorden van de arts bemoedigden ons: er was tijd! En dat gaf ons ook de gelegenheid te zoeken naar andere mogelijkheden.
Behandeling niet vergoed
Yolande las goede berichten over natuurarts Maarten Klatte in Den Haag. Han vond het maar wazig. “Ik moest hem echt overhalen naar hem toe te gaan”, herinnert ze zich. “Toch werd hij enthousiast van de ideeën van Maarten die vertelde dat gezondheid gestoeld is op vier pijlers: voeding, beweging, verbinding en loslaten. Han ging vol aan de slag met deze pijlers. Hij sloot zich aan bij een fysioclub, wandelde dagelijks en we maakten samen veel fetstochten. Via de Sedona Methode leerde hij loslaten en verbinding vond hij door bewust te genieten van zijn geliefden, sporten, zijn werk, het verenigingsleven en zijn passie voor voetbal. Alleen voeding, dat was een ding. “Maarten raadde ons het Moermandieet aan, maar Han was een Bourgondiër. Maarten besloot hem rustig in te wijden. We bouwden vlees en vis langzaam af naar maximaal eens per week. En introduceerden steeds meer groenten, fruit en sappen. Omdat Han merkte hoe goed hij zich erbij voelde, raakte hij steeds gemotiveerder. Hij zette door, ook al vond hij het eten, vooral in het begin, soms best vies.” Tijdens haar zoektocht naar andere therapieën, stuitte Yolande op de Duitse professor Rolle die in het plaatsje Coswig al twintig jaar een succesvolle methode praktiseerde, waarmee hij wel tot honderd uitzaaiingen in de longen kon verwijderen. “Kort door de bocht: hij legde de long bloot en brandde de uitzaaiingen weg met een laser.” Han kon terecht en werd met spoed aan zijn eerste long geopereerd. De tweede long was een paar maanden later aan de beurt. “Het ging om een beproefde methode die ook in andere ziekenhuizen in Duitsland, Zwitserland en Italië wordt uitgevoerd. Het ging zo snel, we schoten de kosten voor in de verwachting dat de zorgverzekeraar niet moeilijk zou doen.” Dat viel tegen. “De behandeling bleek niet aan de ‘Stand van de internationale wetenschap’ te voldoen. Ons verzoek om vergoeding werd niet gehonoreerd; een slag van ruim 25.000 euro.”
Kans Tegen Kanker
Aanvechten was een mogelijkheid. Han en Yolande kozen ervoor dit niet te doen. “Een dergelijke rechtszaak kan jaren duren en de uitkomst is onzeker. Het is stressvol en kost energie. Energie die Han nodig had om te overleven. We spraken zijn pensioen aan om geld vrij te maken. Fijn was dat niet, want daarmee werd ons toekomstige inkomen ook onzeker, maar Hans’ kans op genezing was op dat moment belangrijker.” Han realiseerde zich dat ! er kankerpatiënten zijn bij wie een dergelijke, kansrijke behandeling buiten bereik blijft, omdat zij de kosten helemaal niet kunnen opbrengen. “Dat vond hij onrechtvaardig en dat greep hem aan. Zo kwam hij op het idee stichting Kans Tegen Kanker op te richten. ”Met de stichting organiseerde Han samen met vrijwilligers activiteiten om geld in te zamelen voor mensen die in de problemen komen doordat zij hun behandeling niet kunnen betalen. “We arrangeerden sponsorlopen, rommelmarkten, statiegeldacties, charity-acties en sloten aan bij bestaande evenementen zoals de Nijmeegse 4-daagse. Al snel hadden we een hoop geld bij elkaar waarmee we de eerste aanvragers konden helpen. In 2013 fetsten we naar Santiago de Compostela in het teken van de stichting. Daar haalden we nog eens tienduizend euro mee op. De voetbalvereniging van de kinderen deed mee met Fox Sports Kampioenskoorts en haalde achttienduizend euro voor ons binnen. Steeds meer mensen droegen onze stichting een warm hart toe en organiseerden spontaan sponsoracties of doneerden geld. En Han bedwong een aantal keren per fets de Alpe d’huez. Zo raakte het potje van de stichting aardig gevuld.”
Onze NTTTarts raadde het Moermandieet aan. We bouwden vlees en vis langzaam af naar maximaal eens per week.
Helios kliniek
Ondertussen bleef Hans ziekteverloop grillig. Enkele uitzaaiingen in zijn longen keerden terug. “Dokter Rolle adviseerde ons Radio Frequente Ablatie (RFA), waarbij de tumor via een holle naald wordt verwarmd. Het ging om een studie in het VUmc. We vroegen onze eigen oncoloog of ze ons door wilde sturen, maar ze had nooit van de behandeling gehoord en was, zoals over alle behandelingen die wij aandroegen, sceptisch. Alleen toen ze zag hoe goed Han erop reageerde, toonde ze interesse en stuurde ze ook andere patiënten door voor RFA.” Een tijd later ontstond een recidief in Hans darmen en een uitzaaiing in zijn ruggenmerg. “We waren inmiddels een paar jaar lid van MMV en herinnerden ons het verhaal van dominee Tiem Meijer in Uitzicht die met een prognose van nog geen zes maanden genas van kanker door een behandeling die hij onderging in de Helios kliniek in Hüls, Duitsland. Het was een combinatie van chemo met hyperthermie, gezonde voeding en supplementen. Ook deze behandeling werd in eerste instantie niet door onze verzekeraar vergoed. Gelukkig zaten we aan het eind van het jaar en konden we overstappen naar een zorgverzekeraar die dat wel deed. Han is bijna anderhalf jaar succesvol onder behandeling geweest bij oncoloog Sabine Helmer van deze kliniek. Het viel op hoe hartelijk ze was en dat ze echt haar best deed ons te leren kennen. Ze zei: “Je bent geen auto die gerepareerd moet worden, je bent een mens.” Ze was daarnaast orthomoleculair geschoold en wist ontzettend veel over ondersteunende voeding. Veel Nederlandse artsen kunnen wel wat van haar leren.”
Cadeautje
Een HIPEC-behandeling: een warme chemospoeling die bij patiënten wordt toegepast met uitzaaiingen in het buikvlies, en immuuntherapie had ook uitkomst kunnen bieden, denkt Yolande. “Ik legde het opnieuw voor aan onze oncoloog, maar Han voldeed weer niet aan de voorwaarden. Alle tegenwerking was frustrerend. We waren er zo moe van dat we ons er dit keer bij neerlegden. Het was de stress niet waard.” Om de uitzaaiing in Hans rug aan te pakken, werd zijn ruggenwervel behandeld met warm cement en later preventief bestraald. Iets later werden ook zijn darmen bestraald. Het was de genadeklap, denkt Yolande. “De behandelingen in de Helios kliniek moesten worden stopgezet, waardoor de kanker op andere plekken in zijn lichaam verder kon woekeren. De bestralingen verzwakten hem bovendien en veroorzaakten een fstel tussen zijn blaas en darm, wat voor veel pijn en bloedverlies zorgde. Op het laatst kon hij nauwelijks lopen. Er was geen zicht op verbetering. Op het moment dat hij dat besefte, accepteerde hij zijn lot en overleed binnen twee dagen.” Kanker is lelijk, vindt Yolande. En toch komen er ook mooie dingen uit voort. “We hebben de laatste jaren van Han heel intensief en bewust beleefd. Dat is toch een cadeautje.” In zijn geest gaat zijn stichting verder, vertelt Yolande. “We proberen meer bekendheid te krijgen, want tot nu toe hebben we maar dertig aanvragen binnen gekregen. Iedereen verdient een eerlijke kans op genezing. De kosten van een behandeling mogen geen belemmering zijn.”
Artikel geschreven door: www.mmv.nl
