Het is woensdag 14-8 en we realiseren ons terdege dat het einddoel erg dichtbij komt. Het is al moeilijk te begrijpen dat we zover gekomen zijn en hebben nog steeds zoiets van ‘er kan nog van alles misgaan’. We fietsen al geruime tijd hele dagen samen met “Zwolle” en dat bevalt goed. De dames kunnen zich aan elkaar optrekken, Henk fietst zijn eigen tempo en houdt van afstand de boel in de gaten om zo af en toe zich terug te laten zakken om te vertellen hoe ver de klim nog is. Han bevindt zich soms tussen koploper Henk en de dames in, in een soort niemandsland, en soms ook in de directe nabijheid van de dames. De dag begint direct met een klim van 12 km (waarvan 1 km maar liefst 10%) en daar protesteren de spieren heftig tegen. De beloning in de vorm van een lekkere bak Spaanse koffie incasseren we in het plaatsjes Ventas de Naron. In het daaropvolgende traject is het zeer druk met wandelaars, waarvan zeker 90% in de door ons zelf gecreëerde klasse van nep-pelgrims thuis hoort. In de wat grotere plaats Palais de Rei scheiden de wegen met de wandelaars en moeten we de gevaarlijke en vervelende grotere weg van de N547 nemen gedurende 15 km. Het is er erg druk met vrachtverkeer, gecombineerd met slecht wegdek en afdalingen beslist geen goede combinatie met fietsers met een overlevingsdrang. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren door deze hindernis, al ligt dat niet aan sommige vrachtwagenchauffeurs die goede pogingen om ons als kegels te gebruiken maar net zien mislukken. Het eindpunt van de dag is Arzua. We besluiten niet naar een camping te gaan zoeken omdat deze ook aan een drukke weg ligt en bovendien voor ons de verkeerde kant op. Het Hostal waar we terechtkomen is eenvoudig, wat op zich geen probleem is, maar de ons toegewezen kamer heeft geen buitenraam. Daarentegen wel een schuifraam dat op wonderlijke wijze zicht heeft op een naastgelegen slaapkamer met 4 bedden. Toch maar even gereclameerd en met heel veel moeite krijgen we alsnog een kamer met frisse lucht middels een raam naar buiten en geen kans op inkijkers vanuit andere kamers. Het stadje is gezellig en we genieten van samenhang van een groep Franse jeugdige pelgrims en een bovengemiddeld goed spelende violist ’s avonds op het plein. Voldaan en vol goede moed gaan we te bedde. Morgen is de grote dag!
15-8 moet de boeken in gaan als de dag dat we onze tocht voltooiden. We zijn deze dag met gemengde gevoelens op stap gegaan. Super als we realiseren waarvoor we de uitdaging aan zijn gegaan, maar angstig voor het moment dat het avontuur over zal zijn. Er staan nog 45 km op het programma en het parcours tracht tot op het laatste moment een aankomst in Santiago zo moeilijk mogelijk te maken. Geen klim blijft ons bespaard en er zitten nog een paar stevige kuitenbijters bij. Maar niets kan ons meer tegenhouden. Ook een ambulance doet nog een poging om ons te dwarsbomen door in een vliegende afdaling vanuit een zijweggetje ongecontroleerd de weg op te rijden. Bijna had een van ons in kunnen stappen, maar ook deze keer blijft het bij even schrikken. Om 12:15 kunnen we foto’s nemen van het plaatsnaambord ‘Santiago de Compostela’, maar daarmee is de pelgrimstocht nog niet officieel geslaagd omdat de echte finish op het plein voor de kathedraal moet plaatsvinden. We dalen af naar Santiago centro en wat er dan gebeurt is heel bijzonder. Midden op de dag is er geknal van vuurwerk, donderslagen en vuurpijlen. Tegelijkertijd horen we een drum en pipersband die ons tegemoetkomen. Ook al weten we dat al deze feestelijke uitingen niet voor ons bedoeld zijn, we voelen het wel als een geweldig onthaal en een soort inhuldiging. In werkelijkheid blijkt het een religieuze feestdag ‘Maria hemelvaart’ te betreffen met een heuse folkloristisch aandoende Mariaprocessie. Maar een betere timing hadden we ons niet kunnen bedenken. Na een half uur deelgenoten te zijn geweest van deze happening vervolgen we onze weg richting het finishplein en zien ons geconfronteerd met de laatste idioot steile klim door miniatuursteegjes van de oude stad. We stellen onze finish nog even uit voor een lunch in één van de prachtige parken van de stad.
De finish
Dan moet het echt gebeuren en na enkele kasseienstraatjes en drukke winkelstraatjes komen we zwaar onder de indruk van de entourage aan op het plein van Santiago de Compostela. Missie volbracht en we omhelsden elkaar en weten hoe zwaar het geweest is en hoeveel zweetdruppels het gekost heeft. Na meer dan 228 uur op de fiets onderweg, ruim 21.000 hoogtemeters (dat is meer dan 1000 km klimmen tegen gemiddeld 5%), 32 fietsdagen en 1 rustdag, en voorlopig 2546 km op de teller maken we de balans op: HET WAS EEN GEWELDIGE ERVARING die we altijd zullen blijven herinneren en die voor geen goud hadden willen missen.
Er volgen nog een paar dagen in Santiago die ook zeer de moeite waard blijken te zijn en daarna naar Vigo waar we op de boot zullen stappen voor een verdiende week vakantie. In Santiago, Vigo en later in IJmuiden maken we de 2600km ruimschoots vol.
We zijn blij, tevreden en best wel een beetje trots! Ook op al onze sponsors die het mogelijk maakten om voor stichting Kans Tegen Kanker een mooi bedrag bij elkaar te fietsen. Dank aan iedereen die betrokken is en we spreken een ieder zo snel mogelijk!
Han en Yolande
