Inmiddels zijn Han & Yolande drie weken onderweg met hun fietstocht richting Santiago de Compostela. Op Facebook en Twitter zijn al diverse korte updates geplaatst met betrekking tot de voortgang van hun uitdagende reis.
Op deze website nu het volgende uitgebreide reisverslag van Han & Yolande!
Zondag 28/7, de 15e dag, zijn we eerder op pad dan “Zwolle”. Ondanks het voortdurende klim- en daalwerk gaat het vrij voorspoedig, al is het extra gewicht van de tent bij Yolande een handicap. Aan het begin van de middag zien we een pittoresk plekje met een picknick tafel. Hij is alleen bezet door een ouder echtpaar dat met de auto daar is. Zij zien ons kijken en nodigen ons uit om er bij te komen zitten. Het gesprek gaat in gebrekkig Frans (van onze kant dan), maar de bejaarde man stoort zich geen moment aan het feit dat wij zeker 90 % van zijn geratel niet verstaan. Daarbij voortdurend door zijn vrouw gecorrigeerd en erop wijzend dat wij geen Fransen zijn. Onverstoorbaar gaat hij verder met zijn verhaal en we zullen nooit weten of hij zijn eigen levensverhaal heeft verteld, de laatste politieke ontwikkelingen of de komende ontberingen die ons op onze reis naar Santiago te wachten staan. Geen idee of hij überhaupt begrepen heeft waar wij mee bezig waren. Zijn vrouw heeft de moed ook opgegeven en laat hem begaan. Zij kijkt ons aan in de hoop op begrip en wij lachen vriendelijk. Gelijktijdig vertrekken we weer, wij richting het zuiden en zij waarschijnlijk gewoon naar huis na een zondags uitje. Om half vier rijden we het bord met ‘Welkom in de Dordonge’ voorbij om vervolgens nog geen 10 meter verder de oprit van de plaatselijke camping op te rijden. Weer ruim 90 km dichter bij ons doel.
Op maandag, de 16e dag, krijgen we vlak voor vertrek een flinke plensbui over de tent. Dat betekent nat inpakken en nog meer gewicht op de fiets voor Yolande. We hopen vandaag in Cadillac te komen omdat daar volgens het boekje een fietsenmaker zit. We hebben daar enigszins twijfels over, want een jaar of 4 eerder hebben we eens gefietst vanuit het zuiden van Frankrijk en waren toen ook op zoek naar een fietsenmaker. In Yolande haar herinnering was dat toen ook het plaatje Cadillac en toen bleek de fietsenzaak al jaren opgeheven te zijn. We rijden door de prachtige wijngebieden van St. Emilion. In St. Emilio’s zelf is het druk en toeristisch. Na twee dagen komen we op de camping “Zwolle” weer tegen. De fietsenmaker blijkt inmiddels weer een nieuwe eigenaar te hebben, die overigens geen fietsen maakt, maar zich in motors en scooters heeft gespecialiseerd. Morgen wagen we een nieuwe poging in het plaatsje Labouheyre.
Dag 17 (dinsdag 30/7) heeft nog een paar laatste klimmetjes in petto voor ons alvorens we het eindeloze vlakke Les Landes binnenrijden. Op een enkele brug of oversteek na, uitermate geschikt om tempo en kilometers te maken. Tenzij er tegenwind is. En er is tegenwind! In het plaatsje Moustey lunchen we en doen dit gezamenlijk met “Zwolle” die sinds een aantal kilometer gezamenlijk met ons opvoerden. In Moustey staat een paaltje met de aanduiding 1000 km a Compostella. Volgens onze boekjes niet geheel accuraat, maar we hebben toch maar een paar foto’s gemaakt. Labouheyre heeft ook geen fietsenmaker zoals het boekje aangeeft. Toch doen we pogingen via de lokale middenstand en we krijgen een tip om bij een bedrijf net buiten het dorp te vragen naar de mogelijkheden. Eenmaal daar aangekomen blijkt het een soort landbouw-gamma met grasmaaiers, ploegen en heel veel houtkap en houtverwerkingsmachines (Les Landes is een gebied waar miljoenen bomen staan en deels bestaat uit houtwinning en is deels beschermd natuurgebied). Er is een werkplaats voor grasmaaieronderhoud en reparatie en we besluiten toch maar te vragen naar de mogelijkheden voor een fietsreparatie. J’ai und petit probleme avac mon biciclette! In feite een groot probleem, we willen hem niet direct afschrikken. Tot onze verbazing vraagt hij wat voor probleem. We kunnen het hem niet uitleggen en halen de fiets erbij halen en wijzen op de gebroken spaak en het vervaarlijk slingerende achterwiel. Of ik een spaak heb meegenomen? Jazeker en wijs hem op het stapeltje spaken dat op mijn frame zit vast getapet. Een half uur later staan we weer buiten met een gerepareerde fiets. Na 300 km slingeren is Yolande eindelijk verlost van de zware tent.
Door de aanhoudende hitte hebben we ons rijschema dusdanig aangepast dat we proberen ’s ochtends zoveel mogelijk kilometers te maken. Dat betekent om 06:00 uur opstaan, het hele inpakritueel doorlopen, even snel ontbijten en dan tussen 07:15 en 07:30 op de fiets zitten. Op woensdag de 31e, dag 18, worden we echter al rond 05:00 uur wakker omdat de rest van de camping in zijn geheel ontwaakt en luidruchtig aanstalten maakt massaal de camping te verlaten. Onze eerste indruk van de bevolking van deze camping was die van een mengeling van een reünie van Mexicaanse guerrillastrijders en een groep reggae liefhebbers uitgedost als hippies uit de eind zestiger jaren. In werkelijkheid blijken het arbeiders te zijn die zich verhuren aan de boeren in de omgeving en per dag 10 uur in de verziekende hitte op de Maisvelden werken. In hun tot camper omgebouwde vrachtwagens reizen zij hun werk achterna. Vrolijke mensen die keihard moeten werken voor hun bestaan. In eerste instantie een beetje beangstigende omgeving op die camping, maar schijn bedriegt. Het zijn zeer aardige mensen en ze hebben ook nog belangstelling voor onze fietstocht.
Deze dag doen we deel twee van Les Landes. Op de camping is de receptie gesloten, dus rijden we het terrein op en zoeken zelf een plekje. Later blijkt dat we een zgn. comfortplek hebben bezet, maar de eigenaresse van de camping rekent toch het goedkope tarief vanwege de bewondering voor onze tocht. Ook de wifi krijgen we gratis. We zijn qua tijd op de helft van de tocht. De 1500 km grens is doorbroken. We gaan nog steeds goed!
Wordt vervolgd…
