Inmiddels zijn Han & Yolande geslaagd in hun fietstocht naar Santiago de Compostela. Op Facebook en Twitter zijn al diverse korte updates geplaatst met betrekking tot de voortgang van hun uitdagende reis.
Op deze website nu een uitgebreide reisverslag van het vervolg de fietstocht van Han & Yolande!
Om op zondag (11-8) het plaatsje Astorga binnen te kunnen fietsen moeten we een heuse klim van meer dan 20% te bedwingen. Met uiterste krachtsinspanning weten de mannen de circa 300 meter fietsend te bedwingen, de dames kan het onmogelijk kwalijk genomen worden dat we een stukje gelopen moet worden. Dat is trouwens ook nog niet eenvoudig om zo’n zwaar bepakte fiets omhoog te duwen. In Astorga bewonderen we een door Gaudi ontworpen Palacio, waarin een museo de pellegrini gehuisvest is. Geen tijd om naar binnen te gaan, want ons wacht de bij pelgrims bekende en gevreesde col de Irago met op één van de pieken de Cruz de Ferro. Dit is een soort gedenkteken in de vorm van een naald met daarop een ijzeren kruis, waar pelgrims stenen met opschrift of andere persoonlijke boodschappen of foto’s achterlaten ter nagedachtenis aan overledenen. De klim naar Cruz de Ferro is lang, maar heel mooi en brengt ons tot 1500 meter hoogte. Na een afdaling volgt direct de klim naar Col de Irago waarin een stuk van 12% voor velen iets teveel gevraagd is. Als Henk en Han de klim bedwingen zien ze vele mannen en vrouwen afstappen, zelfs gespierde Spanjaarden zonder bagage. Met enorme bewondering zien ze echter even later Yolande en Anneke met volle bepakking de steile klim naar boven fietsen zonder af te stappen, ongetwijfeld met verbazing gadegeslagen door verbaasde Spanjaarden. We zijn supertrots op de dames! Met 1515 meter bereiken we het hoogste punt van onze tocht. De daaropvolgende afdeling is ongetwijfeld één van de mooiste en indrukwekkendste ervaring van de hele tocht. Als we de 18 km durende afdaling beginnen voelen we een groot temperatuurverschil ten opzichte van de andere kant van de berg. De bloedhete wind komt ons tegemoet en remt zelfs enigszins onze afdaalsnelheid, die we overigens zelf ook goed met de remmen in toom moeten houden. De uitzichten zijn fenomenaal en tijdens de haarspeldbochten voelen wij ons volleerde wielrenners in een Vuelta-etappe. Er lijkt geen einde aan te komen, met halverwege de afdaling ook nog een tussenstop in het bijzondere El Acebo, waar huisjes met over de straat overhangende balkonnetjes je doet denken aan een middeleeuws dorpje. Beneden aan de voet ligt het wat grotere Ponferada. Ons water in de bidons bereikt ongeveer het kookpunt. Langs de weg hangt een temperatuurmeter die 40 graden aangeeft. Henk fietst terug om het als bewijs op de foto te zetten, op het moment dat hij afdrukt springt de temperatuurmeter naar 39 graden. Jullie moeten het dus maar geloven dat die ene graad er echt wel was. In Cacabelos, zo’n 4 km voor de bedoelde eindbestemming besluiten we dat het welletjes is geweest en nemen een hostal.
Dag 30 van onze tocht starten we iets later dan gebruikelijk en we rijden om 08:00 uur weg. In Villafranca del Bierzo lopen we verder vertraging op omdat de lokale bakker de kas nog moet opmaken van de dag daarvoor en het niet voor elkaar krijgt om 9 briefjes van €10 en 5 van €5 bij elkaar op te tellen. We zijn in de aanloop naar weer een dag met stevige beklimmingen en ook de aanloop is verre van vlak. Het aantal Perregrinos (op zijn Spaans) of pellegrini (Italiaans) of pellegrinos (Frans) neemt onderweg zienderogen toe. Veel Spanjaarden zien de pelgrimstocht alleen als het stuk in Spanje of zelfs alleen de laatste 200 km van het traject. Ook heel veel mountainbikers die het wandelpad gebruiken. Voor een Spanjaard is de Camino de Santiago iets wat op zijn of haar CV vermeld een toegevoegde waarde heeft. Voor ons doet het wat amateuristisch aan als je de wandelaars met een klein rugzakken ziet wandelen of de mountainbikers met slechts een fietstasje. Helemaal frustrerend is het als je ziet dat er zelfs mensen met bussen steeds een stukje verderop gebracht worden (met name de zware beklimmingen daarmee vermijdend). Voor ons zijn het nep-pellegrinos! Als de echte beklimmingen van deze dag beginnen weten we het zeker: de Pyreneeën zijn maar een paar mierenhopen vergeleken met de zwaarte en moeilijkheidsgraad van het Spaanse hoogland. De Col de Cebreiro (1300m) duurt 14,5 km en wordt na een korte afdaling gevolgd door 4 km klimmen naar de Alto san Roque (1270m) en tenslotte nog 4,5 km naar de Alto do Poio (1335m). De camping zou liggen tussen de 2e en 3e klim, maar die is er niet meer en dus vervolgen we onze route naar Triacastella met een 12 km lange afdaling, die overigens niet zo spectaculair is als die van de vorige dag en vloeiend over brede wegen voert. Daarbij zijn de waarschuwingsborden voor de maximumsnelheid bedoeld voor het autoverkeer, maar een blik op onze km-tellers leert dat ook wij in de remmen moeten om geen snelheidsbeperking op te lopen. Ook Triacastella heeft haar zona acampada opgeheven, zodat we voor de tweede opeenvolgende nacht het genoegen van echte bedden mogen ondergaan in een van de lokale habitaciones. Eten in Spanje is goedkoop, zodat het niet meer loont via de supermarkt zelf voor eten te zorgen. We nemen speciale pelgrim menu’s in de restaurantjes. We betalen voor een 3- gangen menu met drankjes en koffie na 13,50 p.p.
Op dinsdag 13/8 genieten we eerst van het bij de overnachting bedongen ontbijt. Het stelt niet veel voor, maar voldoende om de eerste km zonder hongergeleden te doorstaan. De fietsen staan in een garage naast het pand met een hele grote overheaddeur. Henk opent de deur aan de buitenkant en geeft de deur een flinke opwaartse duw. De ontstane opening in de garage is dermate hoog dat er wel een dubbeldekkerbus doorheen kan. Gevolg is wel dat we er niet meer bij kunnen om de deur weer te sluiten. Met een lange stok waaraan een vervaarlijk ogend stuk tuingereedschap is bevestigd weten we toch de meters hoog boven ons uit torende deur weer naar beneden te krijgen. We kunnen weer gaan fietsen. Onderweg moeten we voorrang verlenen aan een kudde koeien die door een boer en een flink uit de kluiten gewassen boerin over de weg worden begeleid naar waarschijnlijk een vers stukje weidegrond. Op één van de vele heuvels stoppen we gelijktijdig met een Duitse gehandicapte jongen die in een hand aangedreven rolstoelfiets zojuist zijn zoveelste klim achter de rug heeft. Hij heeft blijkbaar een foute inschatting gemaakt qua inkoop, want hij heeft een hongerloon en geen eten. Als ware pelgrims verstrekken we hem brood, kaas, energy-gelletje en bij een van de vele waterbronnen vullen we zijn water bij. Voelt in ieder geval weer als een goede daad. Overigens een onvoorstelbare prestatie van die jongen, die naar zeggen soms wel tot 120 km per dag aflegt en een dag voor ons in Santiago wil zijn. In het mooie Portomarin met zijn stuwmeer en mooie brug zoeken we onze camping. Hoewel verstopt vinden we hem deze keer wel en het oogt goed. Een glooiend veldje, overigens geheel leeg, omzoomd met een aantal houten vakantiehuisjes waarvan er een paar bezet zijn. Onder aan de camping een prachtig restaurant dat zo maar een paar Michelin sterren zou kunnen hebben, alleen al qua uitstraling. In het dal de rivier die op het stuwmeer aansluit. Het geheel geeft een sfeer van rust en daar genieten we met volle teugen van. Het avondeten heeft de passende kwaliteit die hoort bij de gehele uitstraling. Han is plotseling misselijk en kan helaas niet genieten van deze culinaire hoogstandjes. Tijdens het diner hebben we in gebrekkig Frans nog leuk gesprek met een hele aardige Spanjaard uit Extremadura.
