Een pittig drieluik!
Voor donderdag, vrijdag en zaterdag staan belangrijke etappes op het programma, met als klap op de vuurpijl de Col de Rolan, oftewel de Roelandspas en op zijn Spaans de Alto Ibaneta op zaterdag. Als deze dagen goed verlopen zal dat moed geven voor het vervolg. Het zijn etappes die zwaar genoemd mogen worden, dus hebben we de geplande afstanden aangepast. De planning is op donderdag (dag 19) van Dax naar St. Palais over ca. 60 km, op vrijdag naar St. Jean Pied de Port over 34 km en zaterdag de col over naar Orreaga Roncesvalles, eveneens 34km. De donderdag begint met twee klimmetjes van 6% om vervolgens via een schitterend landschap door de uitlopers van de Pyreneeën naar St. Palais te rijden. Onderweg bezoeken we een mooie kerk in Sorde L’Abaye en pikken “Zwolle” halverwege weer op. Reeds om 11:50 bereiken we ons einddoel en kunnen net voor sluitingstijd nog even boodschappen doen bij de Carrefour. Daarna zijn we snel even naar de tourist information gegaan om te vragen waar de camping is. Het antwoord is duidelijk, de camping is vanwege de recente overstromingen verdwenen om nooit meer terug te komen. Volgende camping is 20 km (klimmen) verderop! Toch heeft ze nog een andere optie. Aan het einde van de straat is een pelgrimsopvang in een Franciscaner Klooster. De dames vinden nog 20 km niet bespreekbaar, dus gevieren naar het klooster. Aldaar worden we positief verrast door de ambiance. Een inmiddels acht jaar geleden door de laatste der Franciscanen verlaten idyllisch plekje met een prachtige binnenplaats. We worden super vriendelijk ontvangen, krijgen citroenlimonade en worden door een Belgische ‘geestelijk wat in de war zijnde’ vrijwilliger ingeschreven. Het duurt bijna een half uur, maar het is geweldig te zien dat de beperkte vermogens van de man geen belemmering zijn voor de organisatie om hem tewerk te stellen. Het tekent de sfeer en ambiance. We kopen T-shirts (2 voor €14), waarbij het betalen met €24 onoverkomelijke rekenproblemen oplevert bij de man en hij de hulp moet inroepen van de vrouwelijke vrijwilligster. Uiteindelijk wordt ons een kamer toegewezen. Twee aparte bedden en eigen wastafel, douches en wc op de gang voor gezamenlijk gebruik. Alles voor €24 voor 2 personen incl. ontbijt. We ontmoeten diverse andere pelgrims en genieten van deze afwisseling. Deel 1 van het 3- Luik is volbracht.
In deel 2 van het zware 3-luik, vrijdag de 20e dag, vertrekken we met goede moed naar St. Jean Pied de Port. Vanaf de voordeur van het klooster gaat het direct omhoog en dat verteren de nog koude spieren maar moeilijk. Er volgen nog vier zware klimpartijen. De laatste is relatief kort, maar de 12% stijgende helling teistert voor de eerste keer Han zijn longen. Henk/Zwolle (63) heeft beduidend minder moeite en voor het eerst zijn de effecten van vijf operaties van de laatste 1,5 jaar merkbaar. De dames werken zich ook met succes moedig naar boven, maar het had geen 25 meter langer moeten duren. De beloning voor deze inspanning is wel het bereiken van St. Jean. Op de kerkklok is het verassend pas 10:15. Deel 2 van het 3- Luik ook voltooid! St. Jean is een toeristische trekpleister en is tevens een belangrijk samenkomstpunt van diverse pelgrimsroutes. Het is erg druk en in de loop van de dag stromen de voornamelijk wandelende pelgrims door de stadspoort het plaatsje binnen. We zijn in gedachten al met de col van morgen bezig als we ’s avonds gezamenlijk met “Zwolle” eten in één van de talrijke restaurantjes. Morgen gaat het gebeuren!!
De nacht van vrijdag op zaterdag heeft het de hele tijd licht gemiezerd. Om 6:00 staan we op, maar in tegenstelling tot de weken daarvoor is het nog flink donker. We hebben de komende klimetappe in het hoofd zitten: de eerste 8 km van St. Jean naar Arneguy wordt betiteld als klimmend (vrij vertaald lastig als je net begint met fietsen, maar voor mensen zoals wij die al bijna 3 weken onderweg zijn een mooie aanloop). Van Arneguy gaan we via de grensovergang naar Valcarlos een steile klim over 3 km. Dan de eigenlijke klim over de Roelandpas naar de top van de Puerto de Ibaneta over 16 km en dan een stukje afdalen naar Orreaga Roncesvalles. We fietsen ieder ons eigen tempo en wachten om de paar km op elkaar. Halverwege hangen mijn (Han) achtertassen plots scheef. Er blijkt een schroef uit de bagagedrager verdwenen. Klimmen met scheef hangende tassen is zeer lastig, maar afdalen is absoluut uitgesloten. Wonder boven wonder zit er in het zakje met reserveonderdelen door onze fietsenmaker meegegeven een boutje wat precies past in het gapende gat. Zelfs de schroefdraad is precies goed zodat een moertje niet eens nodig is. Mijn montage apparaatje is geschikt om het boutje te bevestigen. Soms zit het mee! We vervolgen onze weg en vieren uitgebreid het bereiken van de top! We blijven daar ondanks de bittere kou en mist zeker een half uur, maken foto’s bij het naambord van de col en de gedenktekens. Daarna de korte afdaling die voelt als een zegetocht als we Roncevalles binnen daveren!! Het loodzware 3-luik hebben we tot een succes gebracht!
